THE ORIGINAL POEM - P.C. Hooft's Sonnet
Geswinde grijsart die op wackre wiecken staech,
De dunne lucht doorsnijt, en sonder seil te strijcken,
Altijdt vaert voor de windt, en ijder nae laet kijcken,
Doodtvijandt van de rust, die woelt bij nacht bij daech;
Onachterhaelbre Tijdt, wiens heten honger graech
Verslockt, verslint, verteert al watter sterck mach lijcken
En keert, en wendt, en stort Staeten en Coninckrijcken;
Voor ijder een te snel, hoe valdij mij soo traech?
Mijn lief sint ick u mis, verdrijve'jck met mishaeghen
De schoorvoetighe Tijdt, en tob de lange daeghen
Met arbeidt avontwaerts; uw afzijn valt te bang.
En mijn verlangen can den Tijdtgod niet beweghen.
Maar 't schijnt verlangen daer sijn naem af heeft gecreghen,
Dat jck den Tijdt, die jck vercorten wil, verlang.
17 febr. 1610 Woonsd. Mithra Granida
op huis te Muiden
Above is the text of the poem in its original spelling - for an audio version of the poem (MP3) >please click here.If you want to read the poem in modern spelling, click >here.
You will be able to go on from there to a prose paraphrase in Dutch, and to English translations of the poem in both prose and verse.To study the text in more detail, go to the >working version, which has line numberings and hyperlinks explaining difficult words.
To see a brief bibliography of relevant books and articles to help you with further reading, click >here.
