De Nederlandse overheid en de immigranten
In de loop der jaren is de houding van de Nederlandse overheid tegenover immigranten vrij sterk veranderd. Hier volgt een overzicht.
Jaren '60 en '70: geen integratiebeleid
De gastarbeiders die in de jaren '60 en '70 naar Nederland kwamen, wilden er voor beperkte tijd werken, snel geld verdienen en dan terugkeren naar hun land van herkomst. Dat was ook de bedoeling van de Nederlandse overheid. Van enig integratiebeleid[1] was in deze periode geen sprake. Gastarbeiders moesten maar hun eigen taal blijven spreken, hun eigen religie blijven aanhangen en hun eigen gewoonten behouden. Ze kregen ook onderwijs in de eigen taal. Zo konden ze gemakkelijker terugkeren naar hun land van herkomst.
Maar de meeste gastarbeiders gingen niet terug naar huis maar lieten hun vrouw en kinderen, van wie ze vaak jarenlang gescheiden hadden geleefd, naar Nederland komen. Het werd nu wel duidelijk dat de 'gastarbeiders' en hun families geen 'gasten' meer waren, maar permanente bewoners van Nederland. Toch veranderde het beleid van de overheid nauwelijks.
Jaren '80: het minderhedenbeleid
Pas rond 1980 wordt erkend dat Nederland een immigratieland[2] is geworden. Als gevolg daarvan komt midden jaren '80 het zogenaamde minderhedenbeleid[3] op gang. De Nederlandse overheid beseft dat als de gastarbeiders en hun overgekomen gezinnen willen blijven, ze ook een plaats moeten krijgen in de Nederlandse samenleving. Het gaat economisch niet goed in Nederland en veel gastarbeiders, vooral uit Marokko en Turkije, zijn werkloos geworden. Deze niet-westerse allochtonen zijn vaak laag opgeleid en spreken weinig of geen Nederlands. Het beleid van de overheid is er op gericht de achterstand van deze allochtonen weg te werken door onderwijs te bieden en speciale programma's die de allochtonen moeten helpen een baan te vinden. Toch blijft de overheid vasthouden aan de formule 'integratie met behoud van de eigen identiteit' om zo een mogelijke terugkeer naar het land van herkomst te vergemakkelijken.
1989 - 1998 : het allochtonenbeleid
Na dit 'minderhedenbeleid' start men in 1989 met het 'allochtonenbeleid'. Dit beleid is bedoeld om de allochtoon sneller en beter te laten integreren in de Nederlandse samenleving. De noodzaak van het leren van de Nederlandse taal staat centraal in dit nieuwe integratiebeleid. Basiseducatie[4] en taalcursussen worden georganiseerd door steden en gemeenten waar allochtonen op vrijwillige basis aan kunnen deelnemen. Maar omdat dit beleid vooral geldt voor mensen die nieuw in Nederland komen, verandert er voor de oudere generatie, de zogenaamde oudkomers, weinig of niets.
1998 - 2006: Wet Inburgering Nieuwkomers (WIN)
Na het allochtonenbeleid volgt in 1998 een nieuwe wet, Wet Inburgering Nieuwkomers (WIN). Deze nieuwe wet, die bedoeld is voor alle immigranten van 18 jaar en ouder die minder dan een jaar in Nederland wonen, verplicht nieuwkomers deel te nemen aan een inburgeringsprogramma[5]. Het doel is dat de immigrant zichzelf kan redden en volwaardig kan functioneren in de Nederlandse maatschappij. Dit betekent dat de nieuwkomer onderwijs krijgt in de Nederlandse taal. Daarnaast krijgt hij of zij maatschappelijke begeleiding, en moet hij of zij naar school of op zoek naar werk. Als de nieuwkomer dit niet doet, kunnen er financiële sancties volgen.
2007 - : Wet Inburgering (WI)
Sinds 1 januari 2007 is de Wet Inburgering van kracht. Deze wet is van toepassing op de meeste nieuw- en oudkomers van 16 tot 65 jaar die duurzaam in Nederland mogen verblijven. Met deze wet wordt het verstrekken van verblijfsvergunningen aan vreemdelingen afhankelijk gemaakt van het slagen voor een inburgeringsexamen. Het lesmateriaal beslaat voornamelijk de Nederlandse taal en geschiedenis. Nederland is momenteel het enige land in de wereld dat eisen stelt aan de kennis van taal en maatschappij aan haar inwoners alvorens deze op haar grondgebied te laten blijven.
>Klik hier om verder te lezen over een aantal bekende problemen van allochtonen.
